Op deze pagina kun je inspiratie vinden over verschillende onderwerpen die te maken hebben met coaching en persoonlijke ontwikkeling. Ik deel je via deze weg graag mijn visie op het leven en de levenslessen die ik zelf geleerd heb, mede dankzij coaching.
Niet iedereen heeft hetzelfde idee of dezelfde ervaringen met wat coaching voor hen kan betekenen. Misschien ben je al wel eens gecoacht of ken je de term ‘coach’ bijvoorbeeld juist als een hele andere rol uit de sportwereld. Wat veel coaches denk ik herkennen is het gevaar dat op de loer ligt om als coach te vertellen hoe ‘het zit’. Een veelgestelde vraag is iets in de trant van: “Geef mij handvatten, hoe ik dit of dat kan oplossen.” Op korte termijn lijkt dat fijn, dan kun je weer door. Echter heb je dan echt iets over jezelf geleerd en is die quick fix wel dé oplossing? Dit is voor mij juist niet wat een coach voor je kan betekenen. Voor mij is een goede coach het best te vergelijken met een pitstop bij een tankstation.
Wat je van mij als coach mag verwachten, is dat ik mij open stel voor jouw ontdekkingsreis, op jouw tempo en via jouw gewenste tussenstops. Ik ben daarin als coach als het ware het tankstation waar je tussentijds, na een stuk op weg te zijn geweest, stil kunt staan en weer op kunt laden en bijtanken voor de reis die er nog voor je ligt.
Als coach realiseer ik mij enorm dat wij elkaar misschien één of anderhalf uur zien als we samen komen. Op een week gezien is dat nog niet eens 1% van jouw tijd, laat staan als we meer tijd nemen tussen de sessies. Ik sta je bij in jouw proces en degene die de meeste invloed heeft op hoe die reis verloopt en waar je heen wilt, dat ben jij!
Een paar woorden die onlosmakelijk verbonden zijn met persoonlijke ontwikkeling zijn thema en trauma. Nu weet ik niet hoe het met jou zit, maar zelf was ik er altijd redelijk stellig van overtuigd dat ik geen trauma’s of thema's had en vond dat ook wel heel heftig klinken. Mijn jeugd was niet per se bijzonder en waar ik op latere leeftijd op vastliep was vooral gewoon vervelend en een probleem waar ik vanaf wilde.
Nu zie ik dat iets anders. Op sommige punten liep ik steeds tegen hetzelfde aan. Bijvoorbeeld mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel, het moeilijk ‘nee’ kunnen zeggen of het minderwaardigheidsgevoel. Het helpt mij nu enorm om dat te benoemen als thema’s, oftewel onderwerpen die gevoelig liggen en die een rol spelen in gewenst of juist ongewenst gedrag.
Precies dat ‘gevoelig’ zijn voor iets komt ergens vandaan. Daar hoef je niet per se een bijna-dood ervaring of misbruik voor te hebben meegemaakt. Misschien zie je het niet als traumatisch en toch kun je onverwerkte pijn met je meedragen die relevant is voor je dagelijkse functioneren.
Ik zat mijzelf achteraf gezien juist in de weg door mijn eigen pijn niet als pijn te zien. Het daarmee niet serieus te nemen en dus ook geen plek te kunnen geven. Een trauma betekent voor mij nu een grote of kleine gebeurtenis of ervaring die een blijvende indruk op jou als persoon, of hoe je de wereld ziet, heeft gemaakt.
En dan heel eerlijk….Ja, niets menselijks is mij vreemd. Heb je even, dan noem ik je mijn trauma’s? 😊
Sometimes in the waves of change we find our true direction
- Auteur onbekend -
Mede vanwege mijn dode vingers kan ik soms echt snakken naar zonlicht en de vitamine D die ik zo binnen krijg. Had ik in 2016 ook maar zo’n duidelijke aanwijzing van mijzelf gehad dat ik behoefte had aan vitamine Z, oftewel Zin. Na de zoveelste reorganisatie op mijn werk buffelde ik maar weer door. Terwijl er ondertussen een steeds grotere weerstand ontstond. Weerstand tegen hoe het ging, weerstand tegen wat ik aan het doen was en daarmee weerstand tegen bijna alles. Dit ging zo geleidelijk dat ik het zelf niet in de gaten had. Totdat het echt niet langer kon en ik mij ziek meldde. Bij de huisarts barstte de bom en moest ik wel toegeven dat het helemaal niet goed ging.
Als je net als ik overspannen of burn-out bent geraakt, is één van de eerste adviezen om vooral alleen maar dat te doen waar je energie van krijgt. Dit kan slapen zijn, tuinieren, (voorzichtig) sporten en in mijn geval iets met dieren doen.
Dit bleek voor mij een levensles in die zin dat ik mij zo realiseerde dat ik al een hele tijd niet meer bezig was met waar ik zelf zin in had. Zinvol had voor mij vooral de lading van dingen die ‘nuttig’ zijn. Soms is het achteraf zo simpel. Zinvol is dus niet per se dat wat moet en des te meer dat waar jij ZIN in hebt! Het gevoel van dát doen waar je zin in hebt, ongeacht het resultaat, is voor mij een mooi vergelijk met zonlicht. Je gaat ervan stralen, laadt ervan op en je energie gaat beter stromen. Net zoals zonder zon, kun je ook niet leven zonder zingeving.
Oef!!! Over thema’s gesproken, ‘Grenzen stellen’ is er wel eentje hoor…. Als HSP’er die veel prikkels diep laat binnenkomen en daardoor soms ook langer de tijd nodig heeft om alles te verwerken, echt wel een ding.
Voor mij een behoorlijk hobbelige weg kan ik zeggen. Van niet eens voelen dat je grenzen hebt en daar dus gierend aan alle kanten aan voorbij gaan, tot een hele andere benadering van omgaan met je ‘eigen ruimte innemen’.
Dat is misschien nogal een hele korte samenvatting van de les die ik te leren had. Wat mijn ogen geopend heeft, is het besef dat ik uit een soort van overlevingsmodus vooral gericht was op de buitenwereld en hoe je bewaakt dat die niet teveel van jouw ruimte (energie, tijd etc) inneemt. Zo typisch ook, dat we vaak gelijk in dezelfde adem noemen dat het dan gaat over ‘nee’ zeggen.
Heel ironisch als je er dan achter komt dat, als je niet voelt of weet waar je zelf voor staat, je eigenlijk helemaal geen ruimte inneemt en je voor jezelf een goed excuus hebt om bijna nooit ‘nee’ te hoeven zeggen. In mijn geval klonk dat bijvoorbeeld zo: “Ik vind alles leuk.” Of; “Ok, dat kan ik ook wel even doen.”
Grenzen stellen is een handeling en je eigen ruimte innemen ook. Hiermee begrens je juist de ander in plaats van jezelf. Wat ik hieruit heb gehaald, is dat het misschien nog wel meer gaat over waar je ‘Ja!’ tegen zegt.
Een coach van mij noemde dat ooit ‘van binnen naar buiten leven’ in plaats van ‘van buiten naar binnen’. Dat heeft echt mijn ogen geopend.
Ik ben vast niet de enige die het niet zo vanzelfsprekend vond om mijzelf kwetsbaar op te stellen. Grotendeels onbewust en deels ook een hele bewuste keuze om mijzelf ‘sterk’ te houden. Herken je dat? Dan daag ik je graag uit om eens na te gaan of je ook anders naar kwetsbaar zijn kunt kijken.
Kijk eens aandachtig om je heen als je wat langer wilt stilstaan bij wat kwetsbaarheid eigenlijk is. De mooiste dingen in het leven zijn vaak kwetsbaar; een mooie bloem, pas geboren mensen en dieren of juist je o zo geliefde oma of opa, je lievelingskleding waar je zuinig op bent, net als duur porselein of een mooi en misschien zelfs ook zeer kostbaar kunstwerk etc etc. Wat maakt nou dat ze zo kwetsbaar zijn? Is dat hun eigen zwakte? Of is dat puur een oordeel van buitenaf? Of ??
Als je het mij vraagt is iets of iemand kwetsbaar, omdat hij of zij zichtbaar of voelbaar geraakt kan worden door zijn of haar omgeving. Voor mijzelf was kwetsbaar zijn allereerst echt een flinke les in omdenken. Daar waar je jezelf in eerste instantie misschien juist kleiner, zwakker en breekbaarder voelt, drong het pas veel later tot mij door, dat de band met anderen juist sterker wordt als ze de ware jij mogen zien.
Ik ga je niet vertellen dat het makkelijk is, integendeel, voor mij betekent het telkens opnieuw oefenen en oefenen en eerlijk blijven naar mijzelf. Het was een gewoonte geworden om een schild om mij heen te hebben. Door te ontdekken dat ik mijzelf daarmee ook klein hield en ik daardoor niet mijn ware ik kon laten zien, heb ik geleerd dat er juist een enorme kracht zit in jezelf kwetsbaar en dus ‘raakbaar’ te maken voor je omgeving.
Op mijn homepage staat het al; waar richt jij je aandacht op; Feel Good of Live Well? Tijdens mijn opleiding tot ACT trainer, vond ik dit zo treffend verwoord. Hele generaties, zeker die na mij, groeien op met ongekende welvaart en alles binnen handbereik, binnen een paar muisklikken. De boodschap die je daaruit op kunt pikken is dat je alles voor elkaar kunt hebben, zolang je dat zelf maar wilt. Alle social media doen daar nog een schepje bovenop door je uit te dagen jezelf continu te vergelijken met heel veel anderen. Een nog vetter festival, een nog mooiere vakantie, een nog groter nieuw huis…. Het leven wordt zo haast wel een veiling; Wie biedt er (nog) meer?
Als je heel eerlijk bent, weet je waarschijnlijk wel dat je je van ‘meer’ niet per se beter gaat voelen. Eventjes misschien, maar niet op lange termijn. Het probleem zit hem er wat mij betreft in, dat het onrealistisch is om je altijd goed te willen voelen, of ‘gelukkig’ te zijn. Vaak vluchten we dan, bewust of onbewust, ergens van weg. We willen de pijn, onzekerheid, onrust of het verlies niet voelen en negeren daarmee een stuk van onszelf.
Wie ACT in zijn leven brengt, zoals ik, komt erachter dat je je pas echt ‘alive and kicking’ voelt, als je het leven vol aangaat, met alle ups en downs die daarbij horen. Om echt jezelf te kunnen zijn, is het juist zo waardevol om je eigen twijfels en angsten te kennen en te accepteren. Pijn hoort bij het leven en dat ervaren maakt ons menselijk. Weten waar je bang voor bent, brengt je dichter bij wat je écht belangrijk vindt.
Uiteindelijk voelt dat misschien zelfs wel fijn, maar dat is dus niet het doel!
De natuur is zo’n mooie leermeester. Ik heb er al zoveel lessen en inspiratie uit mogen halen. Zo fietste ik een keer in de lente door Vleuten en viel mijn oog op deze boom;
Nu zal ik niet van mijzelf zeggen dat ik enorme groene vingers heb, maar het gezegde ‘Snoei geeft groei’ kende ik al wel en ik zag hier wel heel duidelijk wat daarmee bedoeld wordt. In eerste instantie wordt er wat weggehaald, afgeknipt en blijft er een stompje over. Daarna gebeurt er iets heel bijzonders. De boom verzamelt zijn kracht en op het moment dat hij er klaar voor is, begint hij weer uit te lopen en zelfs op verschillende plekken tegelijk. Nieuw pril leven, op een oudere basis.
Misschien begrijp je al waar ik heen wil? Voor ons geldt het namelijk net zo. Je kunt uiteraard op dezelfde voet verder blijven gaan en maar één kant op kunnen voor je gevoel. Of je geeft dat perspectief op, om jezelf de ruimte te gunnen het opnieuw en anders te doen en daarin misschien nog verschillende kanten te ontdekken. Ja, dat betekent ook echt iets van je oude leven opgeven. Groeien, begint dus met snoeien.
Dat de natuur mij inspireert heb ik al eens laten doorschemeren. Bij deze een uitnodiging om eens anders naar het weer te kijken. Zelf heb ik al meerdere keren als trainer of als deelnemer in een training gebruik gemaakt van het weer als vergelijk met hoe het met je gaat. In plaats van “Goed!” of “Niet zo goed.”, is het weer veel veelzijdiger en kleurrijker in de opties om je gemoedstoestand uit te drukken. Je geeft dan als het ware jouw weerbericht van dat moment aan.
Kijk maar eens naar de volgende twee weerberichten: “De zon breekt door en er waait een fris briesje.” Of “Het stormt en ik zie haast niets door de felle regen.” Als iemand zo omschrijft hoe het met hem gaat, krijg je veel meer gevoel, toch? Je hebt nog steeds geen concrete woorden gehoord over wat diegene meemaakt en toch geeft dit je veel meer informatie dan het subjectieve ‘Goed’ of ‘Niet goed’.
Wat ik hier zo krachtig aan vind, is dat je op deze manier ook makkelijker kunt ervaren dat hoe je je voelt iets tijdelijks is. Wolken komen en gaan en zo gaat het ook met je eigen emoties. Jij bent en blijft jezelf, terwijl het weer continu kan veranderen, zonder dat jij daar actief iets voor moet doen.
Het lijkt wel een soort universele gewoonte om overal een oordeel over te hebben. Zelfs over hoe je je voelt! ‘Goed’, wat is dat dan? Soms komen er voor je gevoel nou eenmaal enorme donderwolken op je af en daar kun je niets aan doen. Wel heb je zelf een keuze of je jezelf dan het liefste naar binnen terugtrekt, totdat ze weer voorbij zijn of juist erop uit wilt gaan. Bijvoorbeeld om te dansen in de regen.
Weet je wat het is?…..”Er is meer water dan vis.” Hahaha, dat zeiden we in mijn studentenhuis graag als gehaaide reactie. En nu, zoveel jaar later, schiet dat weer door mijn hoofd, omdat er een nieuwe metafoor in mij opkwam en die heeft alles te maken met water. Misschien raakt het mij wel zo, omdat water zo bij mij past (Marina betekent zoiets als ‘Zij van de Zee’) en vooral omdat water zo veelzijdig is. Dankzij mijn verdieping in Non-Dualiteit, waarin heel kort gezegd alles één is, kan ik nu veel beter zien en uitleggen met behulp van water, wat ik zelf heb doorgemaakt. Het harde werken en overleven wat ik de eerste 32 jaar heb gedaan waren als het ware een soort snel blijven bewegen over het gladde ijs om er maar niet door te zakken. Het gevoel om iets hoog te moeten houden of te bereiken en zodra het ergens een beetje begon te ‘kraken’, gauw op zoek naar een beter plekje op het ijs. De iets warmere variant van dit vergelijk zou zijn dat je in een ‘goede flow’, oftewel op een hoge golf wilt zitten en dus telkens op zoek bent naar een nieuwe (hogere) golf. Uiteindelijk zakte ik toch door het ijs en kwam er even geen nieuwe golf in 2016….en wat is de ironie hiervan? Dat ik nu kan doorzien dat ik alleen zo kon gaan ervaren welke zee van mogelijkheden er altijd al was. Het ijs, de golven en zelfs de stoom die misschien soms uit je oren komt 😉….het is allemaal water en als je de vorm los durft te laten, zie je pas in hoeveel andere vormen het er al die tijd gewoon al was.
Het zou een mooie titel van een levenslied kunnen zijn. Voor mij was deze uitspraak misschien wel één van de belangrijkere momenten uit mijn proces om ‘wakker te worden’.
Het voelt bijna een beetje gênant om te vertellen wat dit voor mij betekende. Ik zou mijn eigen gezicht nog wel eens terug willen zien, op het moment dat een coach mij voorlegde of ik kon gaan luisteren naar het fluisteren. Ik stel mij daar nu zoiets bij voor als de blik van degene die in van die filmpjes met balletje-balletje de juiste beker aanwijst en er dan achter komt dat er onder het andere bekertje iets veel mooiers blijkt te zitten. Huh, WTF?!
Het kwam binnen, met name omdat ik zo erg herkende dat mijn lijf wel moest schreeuwen om gehoord te worden. Ik kon gerust uren achter elkaar doorwerken en pas als ik al mijn meetings had gehad, mij realiseren dat ik toch echt wel nodig moest plassen, waarschijnlijk al een paar uur…. Of ik ploeterde maar door om iets voor elkaar te krijgen, terwijl mijn hele lijf eigenlijk al lang was afgehaakt.
En dat zijn de duidelijk fysieke boodschappen; honger, dorst, moe en naar de wc gaan. Daarnaast wil je lichaam veel meer kwijt. Spanning, onrust, ergens toe aangetrokken worden of juist van weg bewegen. In mijn geval was mijn hoofd altijd mijn sterkste bondgenoot en reageerde ik vanuit daar op wat er om mij heen gebeurde.
Door meer aandacht te hebben voor wat er in mijn lijf gebeurt, krijg ik veel meer informatie over wat iets met mij doet en begrijp ik mijzelf veel beter. Vanuit daar kom ik tot hele andere keuzes en begrijp ik nu ook, dat als ik niet lekker in mijn vel zit, mijn lichaam waarschijnlijk tegen een muur staat te praten.
Yep, dat is een titel die niet direct bij mij lijkt te passen. Dat kan kloppen, want deze 4 woorden waren ook een enorme openbaring voor mij. Ik zal je meenemen in dit stukje van mijn reis, al gaat dit vooral om een ervaring en een bepaalde houding die ik misschien niet helemaal kan overbrengen in woorden.
Als iemand die graag controle had, geen fouten wilde maken en graag nuttig bezig was, was stilzitten en écht niets doen, niet echt aan mij besteed. Ik leefde in een soort van altijd AAN modus, zelfs als ik zogenaamd aan het ontspannen was. Zelfs dat ging meer doelmatig, dan als vanzelf.
Op zich vond ik dat ook een heel fijn gevoel, dat je altijd nog iets te doen hebt en je dus nooit hoeft te vervelen. Ik had dan ook geen idee hoe dat zou zijn als je je verveelt….
Tot ik kort geleden, zo’n 4 jaar na mijn burn-out, een moment beleefde waarop ik écht soort blanco was en er niet direct een to-do als pop-up in beeld kwam en ik ook geen zin had om wat voor bezigheid dan ook te verzinnen. Zoals met wel meer dingen die je gedurende je leven anders kunt gaan beleven, zag ik ook nu in dat het begrip verveling bij mij ook aan een update toe was. Waar verveling altijd erg negatief klonk voor mij, kon ik nu merken dat dit gevoel helemaal niet vervelend was…haha, zie je de woordspeling?
Dit inzicht kwam vooral binnen, toen ik deze allereerste keer vervelen, deelde met aan andere coach, die mij daarop vroeg; “En, heb je het gevierd?” Hier zit de crux. Door stil te staan bij mijn nieuwe gedrag, kon ik ook mijn begrip van ‘vervelen’ verruimen. Zo kon ik inzien wat ik nu dus blijkbaar wel kan, wat voorheen niet eens een optie was.
Heb je dat wel eens, dat je denkt “Oh ja hoor, daar gaan we weer.” Misschien na een reactie van iemand op iets wat je deed of zei of over je eigen gedrag, toen je je had voorgenomen het toch écht anders te gaan doen en….. je snapt denk ik wel, wat ik bedoel. Zelf gebruik ik het ook wel eens als grapje, om de situatie iets luchtiger te maken: “Ohh ja hoor, story of my life”.
Wat ik mij steeds meer realiseer is dat die ‘Story of my life’ ook door mijzelf is geschreven. Eerder zag ik die opvatting als iets waar ik mij bij kon neerleggen als een soort van vaststaand feit. Alsof ik een soort van pion was op het schaakbord van mijn eigen leven en er nou eenmaal bepaalde spelregels zitten aan die rol in dit spel. Bijvoorbeeld: “Ik ben nou eenmaal geen keukenprinses.” Of “Ik reageer altijd op alles, dan ben ik namelijk betrokken.”
Hoe meer ik mij verdiep in hoe je een leven kunt leiden (met korte ‘ei’ dus 😉) dat echt bij je past, hoe meer ik leer over hoe gedachten en gevoelens je kunnen weghalen bij jezelf. Veel van onze struggles ontstaan doordat we onszelf een ‘verhaal’ vertellen en dat als waar aannemen. Denk dat je gelijk wel aanvoelt hoe niet helpend het is, als je neerbuigende dingen over jezelf verteld. Wat misschien minder duidelijk is, is dat het je ook beperkt in je keuzevrijheid, als je heel lovend over jezelf verteld. Altijd maar spontaan, harmonieus of eerlijk zijn is ook niet leefbaar. Alles wat je in je verhaal vastlegt, kan een soort spelregel worden, waar je bewust of onbewust aan vasthoudt en waardoor je jezelf beperkt in je keuzevrijheid.
Als je gaat zien welke spelregels jij jezelf vertelt, kun je gaan kiezen; Volg ik mijn verhaal of stap ik uit het verhaal en in mijn échte leven?!
Be-Leefcoach is geregistreerd bij de Kamer van Koophandel onder nummer 74139088
Privacyverklaring - Algemene Voorwaarden
© Copyright Be-Leefcoach. Alle rechten voorbehouden.
